استرالیا بزرگ است.
استرالیا غربتی است که به اندازه ی غم های من بزرگ است.
در غربتی به وسعت غم های زیستم،
من سرزمین مادری ام را گریستم
فردای من هزینه ی دیروز می شود،
در برزخی به فاصله ی هست و نیستم
در پَرسه های هرشبه ی خواب های خود،
روشن نشد مرا که پریشان چیستم؟
آنجا که از نرفتن و رفتن دو راهه ای است،
خود مانده ام کنون بروم؟ یا بایستم؟
آیا کدام راه رود سوی زندگی؟
آیا کدام راه کند سر به نیستم؟
دانم ولی که در خم این کوره راه ها،
آنقدر گم شدم که ندانم که کیستم؟
باری که سر به دامن این بخت ناگوار،
هر لحظه جان سپردم و گفتم که زیستم
302 total views, 4 views today