غزل شماره ی 1855 از دیوان کلیات شمس تبریزی به تصحیح استاد فروزانفر
این غزل که تبدیل به تبدیل است هفت بیت دارد که متأسفانه هیچیک از سه خواننده ی معتبر ما ، محمد رضاشجریان، شهرام ناظری، همایون شجریان بیت پنجم آن را که مرتبط به بیت چهارم و ششم است، نخوانده اند و مشخص نیست چرا؟ . چیزی که مشخص است این است که به بافت عمودی شعر و استحکام ابیات دیگر لطمه خورده است.
وآن بیت پنجم از این قرار است:
شکافد نیز آن هامون نهنگ بحر فرسا را
کشد در قعر ناگاهان، به دست قهر چون قارون
و اینک تمام غزل:
چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون؟
دلم را دوزخی ســــازد، دو چشـــــمم را کنــــد جیحــــون
چــــــه دانستم که سیلابی مــــــرا ناگـاه بربایــــد
چـــو کشتــــــی ام در انـدازد، میـــان قلــــــزم پر خــون
زند موجـی بر آن کشتی که تختــه تختــه بشکافد
که هــر تختــــــه فرو ریزد، ز گــــردش های گوناگـــون
نهنگی هم برآرد ســـر، خورَد آن آب دریــــــا را
چنـــــان دریای بی پایان شود بی آب چـــون هامـــــــــون
شکافد نیز آن هامون نهنگ بحر فرسا را
کشد در قعر ناگاهان، به دست قهر چون قارون
چون این تبدیل ها آمد نه هامون مانـــد و نه دریا
چه دانم من دگرچون شد که چون غـرق است دربی چون
چه دانم های بسیار است، لیکن من نمی دانم
که خوردم از دهان بندی، در آن دریا کفی افیون
